Op naar Tucumcari in New Mexico

Vamorgen worden we wakker met een strak blauwe lucht! Wat ziet alles er dan anders uit. We hebben heerlijk geslapen maar het is wel berekoud als ik mijn teentje buiten het dekbed steek. Het heeft vannacht gevroren en we hebben het water niet afgesloten!! Niet slim maar het is niet anders. De keiharde slang leggen we te ontdooien in de douchebak. De rest ontdooit in de loop van de dag wel. Omdat we vandaag maar 100 mile gaan rijden hebben we ons tempo aangepast. Lekker uitslapen, lang ontbijten, douchen........maar om goed 10 uur rijden we dan toch de camping af. Op naar onze eerst stop.

Deze is 3 mile verderop! Dat was een makkie dus. We stoppen bij de Cadillac ranche even buiten Amarillo. In 1974 zijn hier door 3 kunstenaars 10 nog werkende Cadillacs, met de voorkant eerst, bijna rechtop in de grond gezet. Elke Cadillac heeft een ander bouwjaar of is een ander type. Niet dat je dat nu nog ziet overigens. In de afgelopen jaren zijn deze Cadillacs redelijk gesloopt en helemaal onder gespoten met namen van mensen die de Cadillacs bezochten. Tegen de strak blauwe hemel ziet het er wel grappig uit. En natuurlijk moeten wij ook onze namen op deze Cadillacs vereeuwigen.

Dan rijden we verder naar Vega. In Vega staat het museum van Dot. Dot en haar man verzamelen al ruim 40 jaar alles wat los en vast zit. (herkenbaar!!) En hier is een soort van museum van gemaakt. Al snel hebben we Dot gevonden. We worden aangesproken door de buurvrouw die verteld dat Dot op vakantie is. Dat is nu jammer......Valt wel mee volgens buuf want we kunnen gewoon rondkijken. We kijken onze ogen uit in de spullen die Dot allemaal verzamelt heeft. Oude singles, posters, huishoudelijk gereedschap, landbouwwerktuigen. We zien zelfs een singer naaimachine en een paar oranje klompen!! Een Duits stel wat we bij de Cadillac Ranch ook al waren tegengekomen verteld ons dat in een straat verderop nog een leuke benzinepomp staat. En nu we er toch zijn....

Dan gaan we op naar Adrian. Adrian is het middelpint van de Route 66. Vanaf daar is het 1139 mile naar Los Angeles en ook 1139 mile naar Chicago. EN...........ze bakken daar ontzettend lekkere burgers! Gelukkig is het inmiddels een uur of 1 en dus lussen we wel weer wat! We maken wat foto's en dan maar op naar de burger. Want meer is hier ook eigenlijk niet te doen. Het midpoint cafe is opgetrokken in de jaren 50 stijl. Erg leuk om te zien. Aan de wand hangen diverse foto's vanuit de glorietijd van de route 66. Er stappen nog een paar bikers binnen en dat maakt het plaatje compleet! De burger smaakt inderdaad goddelijk! Volgens mij past een burger prima in ons dieet!! hahahaha

Een paar dagen terug toen we onze reis verder aan het indelen waren hebben we besloten om niet langs Canyon de Chelly, Monument Valley en Arches te gaan. Het zou allemaal net kunnen maar dan moeten we stevig doorrijden als we nog wat van die parken willen zien. Het alternatief is via Santa Fe, Great Sand Dunes naar Colorado Springs waar de Garden of God is en Pikes Peak. Maar dan rijden we wel 700 mile minder. We gaan voor de laatste optie. Omdat we nu meer tijd hebben stoppen we in Tucumcari. Een klein stadje in New Mexico. Het zal de 10e staat worden die we deze reis aandoen.

Tussen Oklahoma en Albuquerque is de omgeving erg weids. En dan ook wel echt zo weids dat zover je zien kunt, je alleen maar vlaktes ziet. Niet per definitie vervelend maar wel redelijk hetzelfde. Alleen de kleuren veranderen. Bij Oklahoma was het bruin en groen en hier in de omgeving is het rood en groen/bruin. Met de strak blauwe hemel van vandaag ziet het er wel bijzonder uit. Vlak voor Tucumcari liggen er een paar tafelbergen in de verte. Wel een mooi gezicht. We rijden door het stadje om eerst wat boodschappen te doen. Hier komen we onverwacht nog wat prachtige gebouwen tegen. Een oud motel, een benzinepomp en een hardware store. (klinkt toch beter dan een bouwmarkt vinden jullie niet?)

Na het inslaan van de nodige lekkernijen vragen we Mary ons naar de camping te brengen. En daar is Mary niet te beroerd voor. Op enig moment moeten we rechtsaf en dat doen we deze keer braaf. Wij durven Mary na haar zwijgen in Oklahoma niet meer tegen te spreken. Ik weet zeker dat Mary in haar vuistje zat te lachen want wederom staan we op een landweggetje met alleen maar een kale vlakte om ons heen en horen we "You have reached your destination!" Nou mooi niet want ik zie nergens een douche! Ik neem Mary flink onder handen en probeer het op een andere manier. Na een paar afslagen staan we weer aan het begin en stuurt ze ons de andere kant op. En ja, daar is zowaar de KOA van Tucumcari. We koppelen snel alles aan en gaan heerlijk in de zon zitten! Lekker warm ook deze keer zodat we de korte broek weer uit de motteballen halen. En nog een voordeel, we zijn weer een uur jonger geworden. We lopen dus nu 8 uren op jullie achter.

Op de camping raken we aan de praat met een stel uit Idaho. Zij komen vanuit het noorden naar hier om wat familie op te zoeken. En wij vertellen over onze reis van Chicago naar Denver. Erg gezellig. Als we vanavond zitten te eten komt Bob bij ons langs en overhandigt ons een alleraardigste brief waarin ze ons uitnodigen om naar Idaho te komen. Zo leuk! Het staat nog wel op ons verlanglijstje............het noordwesten.......dus wie weet.

Morgen gaan we op weg naar Santa Fe!