Hanoi

Als we vanmorgen wakker worden miezert het hier. Onze buurman Theo zou zeggen, het stipt hier. We willen vanmorgen naar het Mausoleum van Ho Chi Min. Met de taxi worden we in 20 minuten voor het Mausoleum afgezet. Kosten van deze taxirit...slechts E 2,50. Ik vraag me echt af hoe ze het ervoor kunnen doen. Om in de juiste rij voor toegang tot het Mausoleum te krijgen moet je wel de juiste route lopen. Eigenlijk kan het niet misgaan want om de 15 meter staat een uiterst vriendelijke bewaker die wel zegt welke kant je op moet. Allemaal 1 richting op en teruggaan is niet mogelijk. Eerst komen we bij een loket waar we onze rugzak moeten afgeven. Zo gezegd, zo gedaan. Op naar het volgende loket.

In deze rij moeten we in de rij maar dan niet met zijn tweeën, nee, allemaal achter elkaar. In al mijn onschuld wijk ik wat af van de lijn om te kijken wat er achter de poort gebeurd. In no time wordt ik toch uiterst vriendelijk gevraagd me weer in de rij te vervoegen :-)

Na deze security check mag James zijn fototoestel meenemen maar ik moet de mijne afleveren bij weer een ander loket! Daar mijn camera afgegeven en in de echt ontzettend lange rij aangeschoven. De rij is wel een paar honderd meter lang. We beginnen ons al af te vragen of het gaat lukken voor elf uur, dan sluit het Mausoleum weer. We hebben ons voor niets zorgen gemaakt want met militaire precisie wordt de hele lange rij het Mausoleum in gedirigeerd, stukkie naar links, rechtsaf de trap op, naar links en daar ligt Ho Chi Min. Gewoon in hetzelfde tempo doorlopen, stilstaan is er niet bij...en de trap weer af. Ik denk dat we al met al 4 minuten binnen zijn geweest. Het was een bizarre ervaring.

We lopen verder naar het achtergelegen park waar Oom Ho (zo noemen de Vietnamezen hem) heeft gewoond en waar nog wat auto's van hem staan. Prachtig aangelegd rond een vijver. Nu eerst het begin weer zien te vinden waar we onze tassen hebben achtergelaten. Nadat afhalen van de tassen willen we de straat oversteken om nog wat foto's van het Mausoleum te maken. Dat was toen we in de rij stonden echt niet mogelijk. Maar ook dat mag niet zomaar, eerst weer door de security check, krijgen we en briefje mee wat we 50 meter verder moeten laten zien en dan mogen we weer verder. Maar eerlijk is eerlijk, de mensen brengen het allemaal zo vriendelijk dat het ons niets kan schelen. Ieder land heeft zo zijn of haar eigen gewoontes.

We lopen via het Martelarenmonument naar het Militair historisch museum. Dit museum gaat over de Frans Vietnamese oorlog. Helaas staan er weinig teksten in het Engels bij en ontgaat ons dus veel. Ondanks dat we een tweede Vietnames woord kennen. Kaam eun...het betekent dank u wel. Buiten staan er nog wat oude vliegtuigen en tanks die we bekijken.

We besluiten terug te lopen naar het hotel en ondertussen ergens een lunch te scoren. We gaan naar hetzelfde tentje als waar Nam (onze gids) ons mee naar toe heeft genomen. We bestellen wat pasteitjes, loempiaatjes en nog wat andere dingen, geen idee hoe het heet maar het was verrukkelijk.

Buikje vol en op naar het hotel. Tijd voor een tukje want vanavond gaan we met de nachttrein naar Sapa en we hebben geen idee of er van slapen iets terecht komt. We hebben wel een cabine met een bed, We zullen het zien.

Tot het volgende verslag vanuit Sapa!