Zonsopgang bij de Bromo vulkaan

We vertrekken vrijdag de 16e zo rond 9 uur uit Malang en gaan op weg naar ons Bromo avontuur. We worden door Tsjetsje naar een cafeetje op zo’n half uur rijden van Malang gebracht. Hier worden we ontvangen met gebakken banaantjes en een heerlijke koud watertje. Na deze lekkernij naar binnen gewerkt te hebben stappen we achter een in klein 4 weel drive Jeepje. De chauffeur, in mijn beleving amper 12 jaar oud, maar het is vast iets ouder probeert zijn auto nog even vol te gooien met diesel maar de pomp gaat vlak voor zijn ogen dicht en de meneer is niet genegen de pomp weer te openen. Dan zo maar de bergen in denkt het jochie maar mijn alarmbellen gaan al af!

Hij moet niet voor niks tanken. En inderdaad, ik zie de meter al heeel erg ver naar de E van Empty overhellen. Nu zal onze goede vriend Bart zich daar niks van aantrekken want die rijdt het liefst zo ver mogelijk over de E heen! Mijn vader denkt, oooo jeeee , want hij weet dat ik al aan hem vroeg als de tank half leeg was, moeten we niet tanken pap? Maar goed, we gaan in de Jeep met een bijna lege tank de bergen in.

Een prachtig gebied waar het ontzettend stijl omhoog gaat. Heel erg groen, prachtige bomen (palmen, bamboe en allerlei andere soorten waarvan ik de naam niet ken). We nemen de ene na de andere haarspeldbocht en de oren beginnen al lekker te piepen. Na een klein uurtje rijden zetten we de daling in, dat neemt minder benzine denk ik dan maar. Als we beneden zijn aangekomen zien we voor ons een grote grijze vlakte met wat dorre varens. En tegen de achtergrond zien we een paar bergen. We rijden door deze zandvlakte waar ogenschijnlijk geen wegen zijn. Maar bulten en gaten des te meer. We rijden door een zwart grijze zandvlakte tot we dichtbij twee bergen zijn, de Bromo en de Semeru.

We stappen uit voor wat foto’s. Maar ook daar weten de toeristen ons te vinden en gaan we weer op de foto met 2 gezinnen uit verweggiestan.

We rijden verder en komen aan bij ons hostel in een, op het eerste oog slaperig klein dorpje. Het hostel ziet er gezellig uit, we lunchen er en lopen nog even naar buiten om te zien of er in het dorp nog wat te beleven is. Maar naast een verdwaalde motorrijder zien we geen bedrijvigheid. De mist begint behoorlijk op te komen en zo tegen vier uur lopen we terug naar onze kamer. We settelen ons voor de film Herbie! De film is nagesynchroniseerd zodat we onze Indonesische woordenschat wat kunnen uitbreiden. Na de film scoren we nog wat avondeten en om half negen liggen de oudjes in bed. Om half drie staat namelijk de wekker.

Om twee uur worden we wakker van geluid van auto’s en brommers. We draaien ons nog even om. Als het half drie is kleden we ons dik aan want het schijnt nogal koud te zijn zo boven in de bergen. Gelukkig is het helder buiten, zou zo lullig zijn als er dikke mist is. We lopen naar de straat en verbazen ons. We zien het hele dorp volstromen met Jeeps. Het zijn er honderden. De straat is zelfs voorzien van een heus eenrichtingsverkeersbord. We laten onze ticket zien en daar gaan we met de Jeep in het donker, de berg af, de vlakte over naar de volgende berg.

Een heel bizar gezicht, al die auto’s die in een lange sliert naar de berg Semeru toe rijden. Deze berg is minstens zo stijl en we gaan in kolonne de berg op. Onze chauffeur is een doorzetter en brengt ons tot bijna bovenaan de berg. Half vier staan wij klaar voor de zonsopgang, die om kwart over vijf wordt verwacht. We zoeken een mooi plekkie, een beetje uit de wind want het is inderdaad best fris daarboven op 2770 meter.
Terwijl we daar staan zien we de lucht veranderen. Eerst is het pikkenacht maar zo zachtjesaan wordt de lucht helderder. We zien wolken op ooghoogte voorbijdrijven tussen de bergen door. Heel bijzonder om te zien. Zo rond kwart over 5 zien we de eerste zonnestralen door de wolken heen komen. Wat een prachtig gezicht is het toch daar boven op de berg en dan in de verte de rook die uit de Bromo vulkaan komt. Het is het vroege opstaan meer dan waard!

Als de zon volledig aan de hemel staat veranderd er niet veel meer en gaan we op zoek naar de meneer van onze Jeep. Het was een blauwe Toyota maar zo staan er een paar honderd! Gelukkig herkent hij ons al van verre, geen idee hoe want we hebben elkaar alleen in het pikkedonker gezien! We stappen in en zetten koers naar beneden. We vinden het geweldig om over die zwarte zandvlakte te rijden. Bij de voet van de Bromo aangekomen stoppen we en krijgen we mondkapjes van de chauffeur mee. Er rijden daar tientallen pony’s rond die je naar de trappen van de vulkaan brengen. De mannen die erop rijden doen ons erg denken aan de gaucho’s in Zuid Amerika. Wij besluiten te lopen want het is maar twee kilometer. De eerste kilometer door vlak mul zwart zand en de tweede kilometer gaat echt best redelijk omhoog. We zijn ondertussen wel wat gewend en klimmen dapper door.


De vulkaan ziet er aan de buitenkant uit als een soort grijs maanlandschap, scheuren erin, laagjes modder of as….heel erg apart om te zien in het voor de rest zo groene Java. Daarna de laatste hindernis, een ontzettend stijle trap met heeeeel veeeeel treden. Boven aangekomen ruiken we de vieze zwavel lucht. We halen de mondkapjes uit onze zak en ik voel met net een Vietnamees! Een voordeel is wel dat we niet meer hoeven te lachen voor de foto!

Het geluid wat we horen lijkt op een woeste zee….daar ergens beneden in de krater gaat het enorm tekeer en per periode wordt er een dikke wolk naar buiten geperst. We staan uit de wind en dus waait het de andere kant op maar de lucht is desalniettemin niet te harden. Na weer een behoorlijke uitbarsting staan we met zijn allen in de zwavel en besluiten wij dat het mooi geweest is en gaan de trap weer naar beneden, voor de tweede keer op zoek naar onze blauwe Jeep.

We rijden in colonne weer terug naar het dorp, genieten van een redelijk ontbijt, praten nog even met onze Franse/Litouwse beste vrienden en gaan weer op pad. TsjeTsje brengt ons dat deze mooie belevenis nog verder naar het oosten van Java.

Op naar Kalibaru!