Yogjakarta
Door: Janny
Blijf op de hoogte en volg Janny
11 September 2016 | Indonesië, Jogjakarta
We hebben vannacht heerlijk geslapen! De bedden liggen echt goed en daarnaast is er een gewoon dekbed. Airco op 20 graden, onder het dekbed. Ik lag in coma!
Na het ontbijt besluiten we een betjak te nemen. Het is maar een klein half uurtje lopen maar met deze hitte hebben we daar geen zin in, bovendien, dit is veeel beter voor de economie. En gemak dient de mens nietwaar. Het hotel regelt een betjak met de illustere naam NIJMEGEN. Ik denk dat onze buurman Theet dat wel kan waarderen. We spreken een prijs af en wurmen ons in het bakkie voor de fiets. Het is echt wurmen want we passen er samen amper in. Na wat wikken en wurmen zitten we! Het blijft wel een beetje maf dat iemand zich daar achter je zich in het zweet zit te fietsen en wij maar lekker zitten. We fietsen door de kleine straatjes naar het paleis van de sultan.
We zijn nog maar net op het complex of james wordt door vier giechelende meisjes aangesproken. Wat je je ook maar kunt voorstellen bij giechelende 14 jarigen is waar, handjes voor de mond, giechelen, zich achter elkaar verstoppen…zo schattig om te zien. Maar dan komt het hoge woord er uit. Ze krijgen Duitse les op school en moeten daarvoor iemand interviewen in het Duits en of wij Deutsch reden. Nu snap ik het giechelen wel…en vreemde mensen aanspreken en dan ook nog in het Duits. De dames weten daarna wel hoe en wat ze het willen hebben We worden onder een boom op een bankje gezet, het ene meisje filmt het geheel en de ander stelt de vragen. Woher kommen Sie, Wie heissen Sie, Wie lange bleiben Sie….. zo grappig om te zien. Na het interview komt het tweede stel aan de beurt en worden mij dezelfde vragen gesteld. Er worden nog de nodige foto’s gemaakt en al lachend vertrekken de meisjes.
We lopen verder en komen bij een poppentheater aan. Aan de voorkant zie je de schaduw van het wajangpoppenspel wat zich achter een scherm afspeelt. Heel erg mooi om te zien. Wat we hier zien maakt het nog mooier want we zien ook wat er achter het scherm gebeurt. Achter het scherm zit de poppenspeler, een vijftal zangeressen en daarachter weer een stuk of 30 oude Javaanse mannetjes die op een gong, een xylofoon of ander instrument slaan. Het is een prachtig gezicht hoe die mensen, in allemaal dezelfde kledij, daar in kleermakerszit zitten. Ondanks de muziek hangt er een serene rust. We blijven hier een tijd staan kijken en genieten. We lopen verder langs de diverse gebouwen waar een stuk van de batik historie wordt tentoongesteld, foto’s uit vroegere perioden en de serviezen van de sultan. Helaas staat er alleen Indonesische tekst bij en hebben we soms geen idee waar we naar kijken.
Even verderop komen we aan op een soort centraal plein met rondom mooie gebouwen, een soort hele grote open prieels met prachtig houtsnijwerk, in diverse kleuren beschilderd. Komen er , wederom de handjes voor de mond, 2 moslima dames aan die vragen of ik met ze op de foto wil. We staan net in pose of al haar vriendinnen durven nu ook wel! Whahaha, 1 blonde dame tussen al die kleine moslima. Ik steek denk ik wel een kop boven de meesten uit. En niet omdat ik nu zo lang ben hoor! Ik zeg jaren dat mijn gewicht niet mijn probleem is maar mijn lengte.
Overigens gaan, naar horen zeggen van de gidsen, de diverse geloven hier veel relaxter met elkaar om dan in het midden oosten. Moslim en Christen gaan naar dezelfde school, respecteren of ze wel of niet een hoofddoek dragen. Zo zou het overal moeten zijn. Zo aan het eind van de middag worden de gebeden de wereld in gestuurd en ik begrijp eerlijk gezegd niet zo goed waarom iedereen daarvan mee moet genieten.
We gaan ergens in de schaduw en op de wind even wat zitten drinken en daar komen zowaar vier giechelende meiden aan. Zelfde school denk ik, zelfde opdracht! We geven eenzelfde interview, de nodige foto’s worden gemaakt en iedereen weer blij.
We besluitenop zoek te gaan naar Marioboro, de winkelstraat van Yogjakarta. Diverse betjaks willen ons brengen maar we willen graag ff stukkie wandelen. Na vijf minuten lopen zijn we er ook al. Man man wat is het hier druk! Dit weekend zijn de slachtfeesten en wellicht dat het daarom drukker is? We denken dat de drumband aan komt lopen want zulke muziek is het maar het is een vrachtwagen met een muziekbox achter in zijn laadbak. Wel versiert met vlaggetjes, dat dan weer wel.
We slenteren wat door de winkelstraat, gaan een pasar in maar er ook vliegensvlug weer uit want het is daar ……..a doe zeg……vreselijk heet. Bovendien is er alleen maar kleding te koop. Ik denk dat ik geen enkele kans maak om me in die krappe jurkjes te wurmen.
We vinden het wel best en nemen een betjak terug naar het hotel. De beste meneer weet echter niet precies waar ons hotel ligt en nadat we ergens in een doodlopende straat stranden pak ik de app Map.me er maar bij. Dankzij de dochter van een collega hebben we deze app geïnstalleerd en is superhandig. Offline en toch je route plannen. En zo komen we even later bij ons hotel waar we eerst maar een duik in het zwembad nemen en daarna een goddelijk patatje bestellen.
Na het ontbijt besluiten we een betjak te nemen. Het is maar een klein half uurtje lopen maar met deze hitte hebben we daar geen zin in, bovendien, dit is veeel beter voor de economie. En gemak dient de mens nietwaar. Het hotel regelt een betjak met de illustere naam NIJMEGEN. Ik denk dat onze buurman Theet dat wel kan waarderen. We spreken een prijs af en wurmen ons in het bakkie voor de fiets. Het is echt wurmen want we passen er samen amper in. Na wat wikken en wurmen zitten we! Het blijft wel een beetje maf dat iemand zich daar achter je zich in het zweet zit te fietsen en wij maar lekker zitten. We fietsen door de kleine straatjes naar het paleis van de sultan.
We zijn nog maar net op het complex of james wordt door vier giechelende meisjes aangesproken. Wat je je ook maar kunt voorstellen bij giechelende 14 jarigen is waar, handjes voor de mond, giechelen, zich achter elkaar verstoppen…zo schattig om te zien. Maar dan komt het hoge woord er uit. Ze krijgen Duitse les op school en moeten daarvoor iemand interviewen in het Duits en of wij Deutsch reden. Nu snap ik het giechelen wel…en vreemde mensen aanspreken en dan ook nog in het Duits. De dames weten daarna wel hoe en wat ze het willen hebben We worden onder een boom op een bankje gezet, het ene meisje filmt het geheel en de ander stelt de vragen. Woher kommen Sie, Wie heissen Sie, Wie lange bleiben Sie….. zo grappig om te zien. Na het interview komt het tweede stel aan de beurt en worden mij dezelfde vragen gesteld. Er worden nog de nodige foto’s gemaakt en al lachend vertrekken de meisjes.
We lopen verder en komen bij een poppentheater aan. Aan de voorkant zie je de schaduw van het wajangpoppenspel wat zich achter een scherm afspeelt. Heel erg mooi om te zien. Wat we hier zien maakt het nog mooier want we zien ook wat er achter het scherm gebeurt. Achter het scherm zit de poppenspeler, een vijftal zangeressen en daarachter weer een stuk of 30 oude Javaanse mannetjes die op een gong, een xylofoon of ander instrument slaan. Het is een prachtig gezicht hoe die mensen, in allemaal dezelfde kledij, daar in kleermakerszit zitten. Ondanks de muziek hangt er een serene rust. We blijven hier een tijd staan kijken en genieten. We lopen verder langs de diverse gebouwen waar een stuk van de batik historie wordt tentoongesteld, foto’s uit vroegere perioden en de serviezen van de sultan. Helaas staat er alleen Indonesische tekst bij en hebben we soms geen idee waar we naar kijken.
Even verderop komen we aan op een soort centraal plein met rondom mooie gebouwen, een soort hele grote open prieels met prachtig houtsnijwerk, in diverse kleuren beschilderd. Komen er , wederom de handjes voor de mond, 2 moslima dames aan die vragen of ik met ze op de foto wil. We staan net in pose of al haar vriendinnen durven nu ook wel! Whahaha, 1 blonde dame tussen al die kleine moslima. Ik steek denk ik wel een kop boven de meesten uit. En niet omdat ik nu zo lang ben hoor! Ik zeg jaren dat mijn gewicht niet mijn probleem is maar mijn lengte.
Overigens gaan, naar horen zeggen van de gidsen, de diverse geloven hier veel relaxter met elkaar om dan in het midden oosten. Moslim en Christen gaan naar dezelfde school, respecteren of ze wel of niet een hoofddoek dragen. Zo zou het overal moeten zijn. Zo aan het eind van de middag worden de gebeden de wereld in gestuurd en ik begrijp eerlijk gezegd niet zo goed waarom iedereen daarvan mee moet genieten.
We gaan ergens in de schaduw en op de wind even wat zitten drinken en daar komen zowaar vier giechelende meiden aan. Zelfde school denk ik, zelfde opdracht! We geven eenzelfde interview, de nodige foto’s worden gemaakt en iedereen weer blij.
We besluitenop zoek te gaan naar Marioboro, de winkelstraat van Yogjakarta. Diverse betjaks willen ons brengen maar we willen graag ff stukkie wandelen. Na vijf minuten lopen zijn we er ook al. Man man wat is het hier druk! Dit weekend zijn de slachtfeesten en wellicht dat het daarom drukker is? We denken dat de drumband aan komt lopen want zulke muziek is het maar het is een vrachtwagen met een muziekbox achter in zijn laadbak. Wel versiert met vlaggetjes, dat dan weer wel.
We slenteren wat door de winkelstraat, gaan een pasar in maar er ook vliegensvlug weer uit want het is daar ……..a doe zeg……vreselijk heet. Bovendien is er alleen maar kleding te koop. Ik denk dat ik geen enkele kans maak om me in die krappe jurkjes te wurmen.
We vinden het wel best en nemen een betjak terug naar het hotel. De beste meneer weet echter niet precies waar ons hotel ligt en nadat we ergens in een doodlopende straat stranden pak ik de app Map.me er maar bij. Dankzij de dochter van een collega hebben we deze app geïnstalleerd en is superhandig. Offline en toch je route plannen. En zo komen we even later bij ons hotel waar we eerst maar een duik in het zwembad nemen en daarna een goddelijk patatje bestellen.
-
11 September 2016 - 09:23
Greetje:
Heerlijk om op de vroege zondagmorgen jullie verhaal te mogen lezen , super !
Je verhalen zijn zeer geschikt voor een reisbundel Janny! Leuk!
Ik kijk uit naar de volgende, veel plezier!
Groetjes, Greetje. -
11 September 2016 - 09:28
Hanneke:
Wat weer een mooi verslag van een mooie dag!! Jullie beleven weer práchtige momenten. .. en het is altijd weer hartstikke leuk om het verslag te lezen. Fijne dag vandaag!! Liefs van ons -
11 September 2016 - 11:29
De Boerselaere:
Prima kassi. Grappig dat jullie zo geïnterviewd werden. Blijkbaar iets Aziatisch, want in 2003 overkwam ons in Thailand precies hetzelfde, maar dan in het Engels.
Nog maar lekker genieten daar in het oosten. -
11 September 2016 - 17:24
Marion:
Enig! -
11 September 2016 - 19:09
Irma Van Der Heide:
Aduh jaa zeg het paleis van de Sultan. Wat vonden wij het jammer dat dat ons niet gegund was. In 2004 samen met mama, Joe en Noor niet en in 2005 toen we beiden nog een keer naar Indonesië gingen ook niet. Beide keren vanwege darmklachten. Nou jullie weten er alles van inmiddels. Ontzettend spijtig maar het zij zo!
Goh wat een eer om iedere keer geïnterviewd te worden. Ze zoeken jullie er wel uit zeg. Maar wel leuk toch?
En ja natuurlijk Marioboro street! Hier hebben wij onze Javaanse poppen gekocht waar we nog steeds heel blij mee zijn.
Lieverds heel veel fijne momenten nog op jullie vakantie en blijf ons verblijden met je mooie verhalen Janny.
Kus van ons uit Harderwijk. -
12 September 2016 - 00:44
Sitie:
Laatste paar alinea's waren zo grappig, dat ik het 'weer' niet stil kon houden. Janny, just sooo "grappy". Blijf schrijven, dear friend! -
12 September 2016 - 13:24
Volker :
Hi Janny & James - wonderful pics from a Special journey- ewa & me we know indonesian Islands from several journey very well - so many nice places to explore..
hope you both enjoy that marvellous trip and especially James on the way of his roots...
salamat datang -
12 September 2016 - 15:27
Marion E Tom:
Janny, van harte gefeliciteerd met je verjaardag, en James uiteraard ook. Gaan jullie het nog uitgebreid vieren; eten of zo? Veel plezier met z'n beiden! -
12 September 2016 - 20:06
Jan Bouw:
Weer genoten van jullie reisverslag en ook nog Duits gesproken en dat bij de Evenaar!! Heel leuk. Wat wordt jullie volgende stop? En James , toch blij dat je naar Indonesie bent gegaan? Tot de volgende keer.
-
13 September 2016 - 08:55
Herman:
Hopelijk blijft het veelvuldige gebruik van wc papier jullie de rest van de fantastische reis bespaard.
Ik weet hoe een mens zich dan kan voelen daar in den verre vreemde.
Groetjes
Herman
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
