Een wijnboerderij met haarspeldbochten

We beginnen vandaag met tanken. Zo zit er tussen het noorden en het zuiden nog een behoorlijk prijsverschil in een liter diesel. In Queenstown betaalden we 1,49 dollar (0,94 euro) en hier in Motueka betalen we 1,33 dollar (0,78 euro). In vergelijking met Nederland zijn het natuurlijk superprijzen en gooien we de tank maar weer vol.

Vanuit Richmond rijden we in westelijke richting naar het Abel Tasmanpark. We zijn al diverse wijnhuizen gepasseerd en besluiten van de weg af te gaan om er eentje te bezoeken. We komen op een binnenweg terecht maar daar zien we niet het bord waar we naartoe moeten. Op goed geluk gaan we links af. Na een goede kilometer besluiten we te keren. Als we gekeerd zijn zien we wel een wijnhuis maar daar kunnen we met de camper niet naar boven, de weg is te smal. Of onze camper te breed dat kan ook. We vervolgen onze weg en komen midden in een wielerwedstrijd terecht. Na een paar kilometer tussen de Tom Dumoulins van Nieuw Zeeland gereden te hebben zonder ook maar een wijnhuis te zien besluiten we wederom te keren. Die Iris keert de camper als een volleert chauffeuse en weer terug naar de snelweg dan maar. Maar we kunnen het niet laten en gaan weer dezelfde afslag als de eerste keer, we keren wederom bij hetzelfde huis inclusief keffende keeshond en parkeren de camper in de berm.

We lopen de heuvel naar de wijnboerderij op en worden allerhartelijkst verwelkomt door de zoon des huizes. Ze zijn niet open voor een proeverij maar we zijn heel erg welkom om hun bedrijf te komen bezichtigen. Als we verderlopen moeten we maar naar grandpa vragen. Grandpa komt ons al lachend tegemoet en verteld dat de hele familie druk is met het plukken van de witte druiven. Gisteren alle rode druiven en vandaag de witte druiven. Zo leuk om iedereen tussen die struiken te zien druiven knippen. Daarna laat hij zien waar de druiven van hun takjes worden ontdaan en worden geplet. Hij laat ons vol trots zijn kleine familiebedrijf zien en verteld ons over het hele proces. Hoe de wijn uiteindelijk in de eiken vaten voor een paar jaar wordt opgeslagen. Alle vaten hebben een naam van een van de vrouwelijke familieleden. De wijn is puur biologisch en alleen bij hen te koop. Wat een kadootje dat we juist hier terechtkwamen. Zulke hartelijke mensen die vol liefde over hun bedrijf vertellen. De website van deze uiterst hartelijke familie is http://www.mahanahills.co.nz/

We nemen afscheid en gaan op pad naar Marahau. Zo 10 kilometer voor Marahau blijkt de reguliere weg afgesloten en worden we een andere kant opgestuurd. We komen in de bergen met mega haarspeltbochten en uitsters smalle wegen. pffffffff billenknijpen hoor. Gelukkig komen we niet al te veel verkeer tegen en die Iris rijdt uiterst beheerst in kalm tempo de ene bocht na de andere door. Het harde zweten wordt beloond met een hele leuke camping met prachtig uitzicht aan een baai in het Abel Tasman park. We gaan vanmiddag hier maar es lekker genieten.